۲۰٬۹۱۴
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۴۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
<span id='link569'><span> | <span id='link569'><span> | ||
==بحث روايتى == | == <center> بحث روايتى </center>== | ||
در تفسير | در تفسير عياشى، از بعضى اصحاب اماميه، از امام صادق «عليه السلام» روايت آورده كه گفت: من از آن جناب از سعى ميان صفا و مروه پرسيدم كه آيا واجب است و يا مستحب؟ | ||
فرمود: واجب است. عرضه داشتم: آخر خدای تعالى مى فرمايد: «فَلَا جُنَاحَ عَلَيهِ أن يَطَّوَّفَ بِهِمَا»؟ فرمود: اين در عمرۀ قضاء است. چون رسول خدا «ص» با مشركان شرط كرده بود كه بت ها را از ميان صفا و مروه بردارند، تا وى و اصحابش سعى كنند. | |||
مردى از اصحابش، هنوز سعيش تمام نشده بود كه مشركان، دوباره بت ها را به جاى خود عودت دادند. در نتيجه اين مسئله پيش آمد كه آيا سعى آن مرد صحيح است و يا به خاطر حضور بت ها، باطل؟ لذا اين آيه شريفه در پاسخ اين سؤال نازل شد كه اگر سعى كرده ايد، ميان صفا و مروه، در حالى كه بت ها هم بوده اند، عيبى ندارد و جناحى بر شما نيست. | |||
مؤلف: و از كافى هم، قريب به اين معنا روايت شده است. | |||
و در كافى نيز، از امام صادق «عليه السلام» روايت آورده كه در ضمن حديثى كه داستان حج رسول خدا «ص» را حكايت مى كند، بعد از طواف پيرامون خانه كعبه و دو ركعت نماز طوافش، فرمود: «إنَّ الصَّفَا وَ المَروَةَ مِن شَعَائِرِ اللّه». لذا بايد از همان جا آغاز كرد كه خدا آغاز كرده. چون خداى عزوجل، اول نام صفا را برده، بايد سعى ميان صفا و مروه از همان صفا شروع شود. | |||
و | آنگاه امام صادق «عليه السلام» فرمود: مسلمانان خيال می كردند سعى ميان صفا و مروه، از بدعت هایى است كه مشركان آن را درست كرده اند، ولى خداى عزوجل، اين آيه را نازل كرد: «إنَّ الصَّفَا وَ المَروَةَ مِن شَعَائِرِ اللّهِ فَمَن حَجَّ البَيتَ أو اعتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيهِ أن يَطَّوَّفَ بِهِمَا». | ||
پس | مؤلف: ميان اين دو روايت كه در شأن نزول آيه وارد شده، منافاتى نيست كه خود خواننده هم بدان توجه دارد و اگر در اين روايت فرمود: «به آنچه خدا آغاز كرده، بايد آغاز كرد»، منظور ملاك تشريع است، و در داستان هاجر، مادر اسماعيل «عليه السلام»، و آمد و شد هفت نوبتش ميان صفا و مروه گذشت كه گفتيم: همين عمل هاجر، سنّت شد. | ||
و در تفسير الدُرُّ المنثور است كه از عامر شعبى روايت شده كه گفت: در صفا، بتى نصب شده بود به نام «أساف»، و در مروه هم بتى به نام «نائله». مردم دوران جاهليت وقتى پيرامون كعبه طواف مى كردند، مى آمدند بين اين دو بت سعى مى كردند و به آن ها دست می كشيدند. | |||
پس همين كه رسول خدا «ص» وارد مكه شد، مردم عرضه داشتند: يا رسول اللّه! مشركان كه بين صفا و مروه سعى مى كنند، به خاطر «اساف» و «نائله» شان است، نه اين كه سعى ميان صفا و مروه، خود از شعائر باشد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۵۸۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۵۸۳ </center> | ||
آيه | در پاسخ این حرف، آيه «إنَّ الصَّفَا وَ المَروَةَ» نازل شد و فهماند كه خدای تعالى برغم انف مشركان، اين دو مكان را كه محل دو بت آنان بود، شعائر خود قرار داد. | ||
مؤلف: شيعه و سنّى در مطالب گذشته، روايات بسيارى نقل كرده اند، و مقتضاى جمع ميان اين روايات، اين است كه بگویيم: آيه شريفه، در تشريع سعى در عبادت حج نازل شد، در آن سالى كه مسلمين حج كردند، و سوره «بقره»، اولين سوره اى است كه در مدينه نازل شده است. | |||
از | از اين جا نتيجه مى گيريم كه: آيه شريفه، سياقش با سياق آيات قبله متحد نيست. چون در سابق گفتيم: آيات قبله در سال دوم از هجرت، در مدينه نازل شد، و از سوى ديگر گفتيم كه: آيات اول سوره «بقره»، در سال اول از هجرت نازل شده. پس معلوم می شود سوره «بقره»، سياق هاى متعددى دارد، نه يك سياق. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۵۸۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۵۸۴ </center> | ||
<span id='link570'><span> | <span id='link570'><span> | ||
==آيات ۱۵۹ - ۱۶۲ سوره بقره == | ==آيات ۱۵۹ - ۱۶۲ سوره بقره == | ||
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فى الْكِتَابِ أُولَئك يَلْعَنهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنهُمُ اللَّاعِنُونَ(۱۵۹) | إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فى الْكِتَابِ أُولَئك يَلْعَنهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنهُمُ اللَّاعِنُونَ(۱۵۹) | ||
