۱۵٬۹۶۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۱۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←آيه: «ألّا تَعبُدُوا إلّا اللّه...»، مفسّر محكم و مفصل بودن آيات قرآن است
| خط ۱۳۶: | خط ۱۳۶: | ||
پس اين آيه شريفه از كلام اللّه، مفسّر آياتى است كه خبر از احكام و تفصيل آيات مى دهد، و از اين راه تفسير مى كند آنچه را كه مردم از دعوت رسول و از خواندن كتاب خدا بر آنان مى فهمند. (و مى گويد: اين كه ما خبر از احكام و تفصيل آيات داديم، معنا و تفسيرش اين است كه شما از آياتى كه او برايتان مى خواند هم، به طور اجمال مى فهميد كه جز خدا را نبايد بپرستيد و اين كه او، بشير و نذير است، و هم به طور تفصيل، كه تفصيل آن، عبارت است از همه قرآن و همه جزئيات و فروعى كه در قرآن آمده). | پس اين آيه شريفه از كلام اللّه، مفسّر آياتى است كه خبر از احكام و تفصيل آيات مى دهد، و از اين راه تفسير مى كند آنچه را كه مردم از دعوت رسول و از خواندن كتاب خدا بر آنان مى فهمند. (و مى گويد: اين كه ما خبر از احكام و تفصيل آيات داديم، معنا و تفسيرش اين است كه شما از آياتى كه او برايتان مى خواند هم، به طور اجمال مى فهميد كه جز خدا را نبايد بپرستيد و اين كه او، بشير و نذير است، و هم به طور تفصيل، كه تفصيل آن، عبارت است از همه قرآن و همه جزئيات و فروعى كه در قرآن آمده). | ||
نه اين كه اين آيه شريفه، كلام رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» باشد و خداى تعالى خواسته كلام آن جناب را حكايت كند، و نه اين كه فرمان خدا به رسول گرامى اش باشد و كلمۀ «قُل: بگو» در تقدير باشد، و نه اين كه خواسته در اين جمله التفاتى به كار برده باشد. يعنى روى سخن را از سویى به سوى ديگر كند، و نه اين كه تقدير آيه «أمَرَكُم بِأن | نه اين كه اين آيه شريفه، كلام رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» باشد و خداى تعالى خواسته كلام آن جناب را حكايت كند، و نه اين كه فرمان خدا به رسول گرامى اش باشد و كلمۀ «قُل: بگو» در تقدير باشد، و نه اين كه خواسته در اين جمله التفاتى به كار برده باشد. يعنى روى سخن را از سویى به سوى ديگر كند، و نه اين كه تقدير آيه «أمَرَكُم بِأن تَعبُدُوا: خداى تعالى شما را دستور داده كه جز او را نپرستيد» باشد، و يا تقدير: «فُصِّلَت آيَاتُهُ لِأن لَا تَعبُدُوا إلّا اللّه: آياتش مفصل شد تا شما به جز خدا را نپرستيد» باشد. | ||
و در نتيجه، بنابر توجيه اخير، جملۀ «لَا تَعبُدُوا» نفى باشد، نه نهى. براى اين كه جمله بعدش كه امر مى كند به استغفار و مى فرمايد: «وَ أن استَغفِرُوا رَبَّكُم ثُمّ تُوبُوا إلَيه» عطف شده بر جملۀ «لَا تَعبُدُوا»، و اين بهترين شاهد است بر اين كه جمله مذكور نفى نيست، بلكه نهى است. | و در نتيجه، بنابر توجيه اخير، جملۀ «لَا تَعبُدُوا» نفى باشد، نه نهى. براى اين كه جمله بعدش كه امر مى كند به استغفار و مى فرمايد: «وَ أن استَغفِرُوا رَبَّكُم ثُمّ تُوبُوا إلَيه» عطف شده بر جملۀ «لَا تَعبُدُوا»، و اين بهترين شاهد است بر اين كه جمله مذكور نفى نيست، بلكه نهى است. | ||
