تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۴: تفاوت میان نسخه‌ها

از يك سو در اين آيات، ايشان را توصيف كرده به اين كه «عبادُ اللّه: هستند و «عباد اللّه»، مقرّب درگاه خدايند. و در ضمن اوصافى كه براى عباد خود ذكر كرده، فرموده: «إنَّ عِبَادِى لَيسَ لَكَ عَلَيهِم سُلطَانٌ: تو اى ابليس، بر بندگان من تسلط نمى يابى». و از سوى ديگر، مقرّبان را توصيف كرده به اين كه: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُولَئِكَ المُقَرَّبُونَ * فِى جَنَّاتٍ النَّعِيم: سبقت گيرندگان در دنيا به سوى خيرات، كه سبقت گيرندگان به مغفرت اند در آخرت. اينان، به تنهایى مقرّبان و در بهشت نعيم اند».  

بعضى هم گفته اند كه: اصولا وقتى كلامى كه در وصف كسى ايراد می شود، طول بكشد، وصفى پشت سر وصفى بياورند. نظريه علماى ادب بر اين است كه ميان اوصاف، گاه گاهى مدح و ذمّى بياورند و به اين منظور، اعراب وصف را مختلف سازند. گاهى به رفع بخوانند و گاهى به نصب.