۱۵٬۹۷۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۳۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←معناى آيه شريفه: «كذلك سلكناه فى قلوب المجرمين»
| خط ۱۳۹: | خط ۱۳۹: | ||
==معناى آيه شريفه: «كذلك سلكناه فى قلوب المجرمين»== | ==معناى آيه شريفه: «كذلك سلكناه فى قلوب المجرمين»== | ||
«''' | «'''كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فى قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ'''»: | ||
اشاره كلمۀ «كَذَلِكَ»، به آن حال و وصفى است كه قرآن در نظر مشركان داشته، كه در آيات سابق خاطرنشان شد و آن، اين بود كه مشركان از آن اعراض داشتند و به آن ايمان نمى آوردند. هر چند كه تنزيلى از ربُّ العالَمين باشد و عربىّ مُبين و آشكار باشد و غير اعجمى، و نامش در كتب آسمانى گذشته آمده باشد و علماى بنى اسرائيل آن را بشناسند. | اشاره كلمۀ «كَذَلِكَ»، به آن حال و وصفى است كه قرآن در نظر مشركان داشته، كه در آيات سابق خاطرنشان شد و آن، اين بود كه مشركان از آن اعراض داشتند و به آن ايمان نمى آوردند. هر چند كه تنزيلى از ربُّ العالَمين باشد و عربىّ مُبين و آشكار باشد و غير اعجمى، و نامش در كتب آسمانى گذشته آمده باشد و علماى بنى اسرائيل آن را بشناسند. | ||
| خط ۱۷۷: | خط ۱۷۷: | ||
«'''أَفَرَأيْت إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ...يُمَتَّعُونَ'''»: | «'''أَفَرَأيْت إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ...يُمَتَّعُونَ'''»: | ||
اين جمله، متصل است به جملۀ «فَيَقُولُوا هَل نَحنُ مُنظَرُون»، و حاصل معناى آن، اين است كه: آرزوى اين كه مهلت و رخصتى يابند، آرزويى است كه سودى به حالشان ندارد، | اين جمله، متصل است به جملۀ «فَيَقُولُوا هَل نَحنُ مُنظَرُون»، و حاصل معناى آن، اين است كه: آرزوى اين كه مهلت و رخصتى يابند، آرزويى است كه سودى به حالشان ندارد، هرچند که خدا آرزویشان | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۴۵۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۴۵۹ </center> | ||
را برآورد و مهلتشان هم بدهد، دردى از ايشان دوا نمى شود. براى اين كه اگر هم مدتى كوتاه يا بلند از زندگى راحتى برخوردار شوند، عذاب ابدى را چه مى كنند. اين كه از بين رفتنى نيست، چون در حق آنان، حكم آن داده شده است. | |||
و آن حكم را بيان نموده و فرموده: «أفَرَأيتَ إن مَتَّعنَاهُم سِنِين»، اگر چند سالى معدود عمر و مهلتشان دهيم، عاقبت آن هم سپرى مى شود، «ثُمَّ جَاءَهُم مَا كَانُوا يُوعَدُون»، و بالاخره آن عذابى كه از آن بيم داده شدند، فرا مى رسد. «مَا أغنَى عَنهُم مَا كَانُوا يُمَتَّعُون»، و آن چند روزه مهلت و بهره مندى از زندگى، دردى از ايشان را دوا نمى كند. | و آن حكم را بيان نموده و فرموده: «أفَرَأيتَ إن مَتَّعنَاهُم سِنِين»، اگر چند سالى معدود عمر و مهلتشان دهيم، عاقبت آن هم سپرى مى شود، «ثُمَّ جَاءَهُم مَا كَانُوا يُوعَدُون»، و بالاخره آن عذابى كه از آن بيم داده شدند، فرا مى رسد. «مَا أغنَى عَنهُم مَا كَانُوا يُمَتَّعُون»، و آن چند روزه مهلت و بهره مندى از زندگى، دردى از ايشان را دوا نمى كند. | ||
