۱۵٬۹۷۶
ویرایش
خط ۱۳۵: | خط ۱۳۵: | ||
<span id='link42'><span> | <span id='link42'><span> | ||
و نيز مانند آيه شريفه: «وَ قَالَ رَبُّكُم أُدعُونِى أستَجِب لَكُم إنَّ الَّذِينَ يَستَكبِرُونَ عَن عِبَادَتِى سَيَدخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ». چون كه اين آيه شريفه، هم دعوت به دعا مى كند، و هم وعده اجابت مى دهد، و هم علاوه بر اين، دعا را «عبادت» مى خواند و نمى فرمايد «كسانى كه از دعا به درگاه من استكبار مى كنند»، بلكه به جاى آن مى فرمايد: «كسانى كه از عبادت من استكبار مى كنند». و با اين بيان خود، تمامى عبادت ها را دعا مى خواند. | |||
و نيز مانند آيه شريفه : | |||
با اين | براى اين كه اگر منظور از «عبادت»، تنها دعا - كه يكى از اقسام عبادت است باشد - ترك دعا، استحقاق آتش نمى آورد، بلكه منظور، ترك مطلق عبادت است كه استحقاق آتش مى آورد. | ||
پس معلوم مى شود: مطلق عبادت ها، دعا هستند. (دقت فرمایيد). | |||
با اين بيان، معناى آيات ديگر هم كه مربوط به اين باب است، روشن مى شود. مانند آيه شريفه: «فَادعُوا اللهَ مُخلِصِينَ لَهُ الدِّينُ». و آيه: «وَ ادعُوهُ خَوفاً وَ طَمَعاً إنَّ رَحمَةَ اللهِ قَرِيبٌ مِنَ المُحسِنِينَ». | |||
و آيه شريفه: «وَ يَدعُونَنَا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كَانُوا لَنَا خَاشِعِينَ». و آيه شريفه: «أُدعُوا رَبَّكُم تَضَرُّعاً وَ خُفيَةً إنَّهُ لَا يُحِبُّ المُعتَدِينَ». و آيه شريفه: «إذ نَادَى رَبَّهُ نِدَاءً خَفِيّاً» - تا جمله - «وَ لَم أكُن بِدُعَائِكَ رَبِّ شَقِيّاً». و آيه شريفه: «وَ يَستَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ يَزِيدُهُم مِن فَضِلِه». | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۴۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۴۸ </center> | ||
و آياتى ديگر كه مناسب باب دعا است | و آياتى ديگر كه مناسب باب دعا است. و اين آيات، اركان اصلى دعا و آداب دعا كننده را كه عمده اش اخلاص در دعا، و مطابقت قلب و زبان، و بريدگى از اسباب ظاهرى، و توسل به خداى تعالى است، بيان مى كند، و آداب ديگرى را هم روايات به آن ملحق كرده، از قبيل خوف و طمع، و رغبت و رهبت، و خشوع و تضرع، و اصرار و ذكر، و عمل صالح و ايمان، و ادب حضور و امثال آن. | ||
«'''فَلْيَستَجِيبُوا لى وَ لْيُؤْمِنُوا بى'''»: | «'''فَلْيَستَجِيبُوا لى وَ لْيُؤْمِنُوا بى'''»: | ||
حرف | حرف «فاء» كه بر سر جمله آمده، مطلب را فرع و نتيجه مدلول جمله قبلى مى كند. البته مدلول التزامى آن و مى فهماند حال كه معلوم شد خدا به بندگانش نزديك است، و هيچ چيزى ميان او و دعاى بندگانش حائل نيست، و معلوم شد كه او، نسبت به بندگان خود و به درخواست هايشان عنايت دارد، و همين خداى مهربان بندگان را دعوت به دعا مى كند، و خلاصه حال كه معلوم شد خدا داراى چنين صفتى است، پس بندگان معطل چه هستند. او را در اين دعوتش اجابت كنند و به سويش رو آورند و ايمان بياورند كه خدایى است داراى چنين صفت، و يقين كنند به اين كه او نزديك است و دعايشان را اجابت مى كند، تا در نتيجه شايد در دعا كردن به درگاه او موفق گردند. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۴۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۴۹ </center> | ||
<span id='link43'><span> | <span id='link43'><span> | ||
==بحث روايتى (شامل رواياتى در فضيلت ، شرائط و آداب دعا) == | ==بحث روايتى (شامل رواياتى در فضيلت ، شرائط و آداب دعا) == | ||
شيعه و سنى روايت كرده اند كه رسولخدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود: دعا سلاح مؤ من است . | شيعه و سنى روايت كرده اند كه رسولخدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود: دعا سلاح مؤ من است . |
ویرایش