تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۱۵: تفاوت میان نسخه‌ها

اين از جهت آغاز خلقت بشر و پيدايشش در نشئه دنيا، و اما از جهت عود و برگشتش به سوى خدا، قرآن كريم، صراط آدمى را منشعب به دو طريق می داند: طريق سعادت و طريق شقاوت، و طريق سعادت را، نزديك ترين طريق، - يعنى خط مستقيم - دانسته، كه به رفيع اعلى منتهى می شود و اين طريق، لايزال انسان را به سوى بلندى و رفعت بالا مى برد، تا وى را به پروردگارش برساند.  

به خلاف «طريق شقاوت»، كه آن را راهى دور، و منتهى به اسفل سافلين - پست ترين پستی ها - معرفى مى كند، تا آن كه به ربّ العالمين منتهى شود، و خدا در ماوراى صاحبان اين طريق، ناظر و محيط بر آنان است، كه بيان اين معنا در ذيل جملۀ «إهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِيم»، در سوره «فاتحه» گذشت.

اين بود اجمال گفتار در «صراط انسان»، و اما تفصيل آن درباره زندگی اش قبل از دنيا و در دنيا، و بعد از دنيا، به زودى، هر يك در جاى خود خواهد آمد، إن شاء اللّه.

 

«'''فَسَوَّيهُنَّ سَبعَ سَمَاوَاتٍ'''»: بحث پيرامون كلمه «سَمَاء»، إن شاء الله، در سوره «حم سجده»، خواهد آمد.