تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۶: تفاوت میان نسخه‌ها

*حجت اول: از راهى اقامه شده كه وثنى ها و بت پرستان آن را معتبر مى دانستند. چون بت پرستان با پرستش بت ها، ارباب بت ها را مى پرستيدند، كه به عقيده آنان، مدبّر عالَم كون بودند و هر يك از آن رب هاى گوناگون را به خاطر تدبير خاصى كه آن رب دارد، مى پرستيدند، تا رضايت او را جلب نموده، از بركات مخصوصى كه آن ربّ داشت، بهره مند شده ، از خشم و عقوبتش ايمن گردند.  

*و حجت دوم: از راهى اقامه شده كه عامه مؤمنان، آن را معتبر مى دانند. مؤمنان در بسيارى موارد توجهى به لذائذ مادى زخارف اين نشئه ندارند، و بيشتر اعتنايشان به زندگى اخروى است، كه سعادت و شقاوت آن، جزاى اعمال ايشان است، و وقتى بينه و دليل عقلى بر قطعى بودن معادى همانند آغاز خلقت قائم شود، قهرا بر هر مؤمن واجب مى شود، كه به غير خداى سبحان، كسى را نپرستد، و به جز او، به طمع پاداش و ترس از عقاب، اربابى اتخاذ نكند.

*و حجت سوم: حجتى است كه قلوب خاصه از مؤمنان متمايل بدان است و آن، اين است كه در نظر عقل، تنها چيزى كه بايد پيروى شود، حق است. و از آن جا كه يگانه راهنماى به سوى حق، خداى سبحان است، نه آن ربۀ هاى دروغينى كه مشركان به جاى خداى سبحان مى پرستند، پس به حكم عقل، تنها معبودى كه بايد پيروى شود، خداى تعالى است، نه آن اربابى كه مشركان، آن ها را خدا مى خوانند.