تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۱۹: تفاوت میان نسخه‌ها

يَا بَنى إِسرءِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتىَ الَّتى أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِى أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَ إِيَّاىَ فَارْهَبُونِ(۴۰)

وَ آمِنُوا بِمَا أَنزَلْتُ مُصدِّقاً لِمَا مَعَكُمْ وَ لا تَكُونُوا أَوَّلَ كافِرِ بِهِ وَ لا تَشترُوا بِآيَاتى ثَمَناً قَلِيلاً وَ إِيَّاىَ فَاتَّقُونِ(۴۱)

وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَ تَكْتُمُوا الْحَقَّ وَ أَنتُمْ تَعْلَمُونَ(۴۲)

وَ أَقِيمُوا الصلَوةَ وَ آتُوا الزَّكَوةَ وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ(۴۳)

أَتَأْمُرُونَ النَّاس بِالْبرِّ وَ تَنسَوْنَ أَنفُسكُمْ وَ أَنتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَاب أَفَلا تَعْقِلُونَ(۴۴)

<center>«''' ترجمه آيات '''»</center>

اى پسران اسرائيل! نعمت مرا كه به شما ارزانى داشتم، به ياد آريد و به پيمان من وفا كنيد تا به پيمان شما وفا كنم و از من بيم كنيد. (۴۰)

به قرآنى كه نازل كرده ام و كتابى را كه نزد خود شماست، تصديق مى كند، بگرويد و شما نخستين منكر آن مباشيد و آيه هاى مرا به بهاى ناچيز مفروشيد و از من بترسيد. (۴۱)

شما كه دانایيد، حق را با باطل مياميزيد و آن را كتمان مكنيد. (۴۲)

نماز كنيد و زكات دهيد و با راكعان ركوع كنيد. (۴۳)

شما كه كتاب آسمانى می خوانيد، چگونه مردم را به نيكى فرمان می دهيد و خودتان را از ياد مى بريد، چرا به عقل در نمى آیيد؟ (۴۴)

<center>«''' بیان آيات '''»</center>

خداى سبحان، در اين آيات، عتاب ملت يهود را آغاز كرده. و اين عتاب، در طى صد و چند آيه ادامه دارد، و در آن نعمت هایى را كه خدا بر يهود افاضه فرمود و كرامت هایى را كه نسبت به آنان مبذول داشت و عكس العملى كه يهود به صورت كفران و عصيان و عهدشكنى و تمرد و لجاجت از خود نشان داد، بر مى شمارد، و با اشاره به دوازده قصه از قصص آنان، تذكرشان می دهد.  

قصۀ نجاتشان از شرّ آل فرعون، شكافته شدن دريا، و غرق شدن فرعونيان، و قصه ميعاد در طور، و قصه گوساله پرستى آنان، بعد از رفتن موسى به ميقات، و قصه مأمور شدنشان به كشتن يكديگر، و داستان تقاضاشان از موسى كه خدا را به ما نشان بده تا علنى و آشكارا، او را ببينيم، و به كيفر همين پيشنهادشان، دچار صاعقه شدند و دوباره زنده گشتند، تا آخر داستان هایی كه در اين آيات بدان اشاره شده، و سرتاسر آن پُر است از عنايات ربانى و الطاف الهى.

و نيز به يادشان مى آورد: آن ميثاق ها كه از ايشان گرفت و ايشان، آن ها را نقض كرده، و پشت سر انداختند، و باز گناهانى را كه مرتكب شدند، و جرائمى را كه كسب كردند، و آثاری كه در دل هاشان پيدا شد، با اين كه كتابشان از آن ها نهى كرده بود، و عقولشان نيز برخلاف آن حكم مى كرد، به يادشان مى اندازد و يادآوری شان مى كند كه: به خاطر آن مخالفت ها، چگونه دل هاشان دچار قساوت، و نفوسشان در معرض شقاوت قرار گرفت، و چگونه مساعی شان بى نتيجه شد.

«'''وَ أُوفُوا بِعَهدِى...'''»: كلمۀ «عهد»، در اصل به معناى حفاظ است، و همه معانى آن، از اين يك معنا مشتق شده. مانند عهد به معناى ميثاق، و عهد به معناى سوگند، و به معناى وصيت، و به معناى ديدار، و به معناى نزول و امثال آن.

 

 

«'''وَ لَا تَكُونُوا أوَّلَ كَافِرٍ بِهِ '''»: يعنى از ميان اهل كتاب و يا ميان اقوام گذشته و آينده تان، شما كفر به قرآن را آغاز مكنيد. بگذاريد كسانى بدان كفر بورزند كه به همه كتاب هاى آسمانى كفر مى ورزند و آن، كفار مكه هستند، كه قبل از يهود، به قرآن كفر ورزيده بودند.