۲۰٬۳۹۶
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←نقد اقوال برخی از مفسران، در معناى آیه: «أمَّن لَا يَهِدِّى إلّا أن يُهدَى»
| خط ۱۰۳: | خط ۱۰۳: | ||
پس به حكم اين قاعده، بين دو جمله زير فرق هست. يكى اين كه بگوييم: «أن تَصُومُوا خَيرٌ لَكُم»، و يا بگوييم: «إن كُنَّا عَن عِبَادَتِكُم لَغَافِلِين». زيرا جملۀ اولى هيچ دلالتى ندارد بر اين كه روزهاى واقع شده، ولى عبارت دوم، يعنى مصدر مضاف بر معمولش (عِبَادَتُكُم) دلالت دارد بر اين كه عبادت واقع شده. | پس به حكم اين قاعده، بين دو جمله زير فرق هست. يكى اين كه بگوييم: «أن تَصُومُوا خَيرٌ لَكُم»، و يا بگوييم: «إن كُنَّا عَن عِبَادَتِكُم لَغَافِلِين». زيرا جملۀ اولى هيچ دلالتى ندارد بر اين كه روزهاى واقع شده، ولى عبارت دوم، يعنى مصدر مضاف بر معمولش (عِبَادَتُكُم) دلالت دارد بر اين كه عبادت واقع شده. | ||
در محاورات روزمره خود نيز يك بار مى گوييم: | در محاورات روزمره خود نيز يك بار مى گوييم: «ضَربَكَ زيداً عَجِيبٌ: زدن تو زيد را عجيب و خارج از انتظار بود»، كه اين تعبير دلالت دارد بر اين كه مخاطب به اين كلام، زيد را زده است، و يك بار هم مى گوييم: «وَ أن تَضرِب زِيداً عَجِيبٌ: و اين كه تو زيد را بزنى، عجيب و خارج از انتظار است»، كه اين عبارت را به كسى مى گوييم كه هنوز زيد را نزده، ليكن تصميم گرفته است بزند. | ||
پس اين كه فرمود: «أمَّن لَا يَهِدِّى إلّا أن يُهدَى»، معنايش اين است كه نبايد پيروى كرد كسى را كه هدايتش از خودش نيست، مگر آن كه هدايت از ناحيه غير به او برسد. و معلوم است كه وقتى هدايت از ناحيه غير به او مى رسد كه بر حسب طبيعتش قابل هدايت باشد، و اما اگر قابل هدايت نباشد، صفت «لَا يَهِدّی»، همواره با او خواهد بود - دقت فرمایيد. | پس اين كه فرمود: «أمَّن لَا يَهِدِّى إلّا أن يُهدَى»، معنايش اين است كه نبايد پيروى كرد كسى را كه هدايتش از خودش نيست، مگر آن كه هدايت از ناحيه غير به او برسد. و معلوم است كه وقتى هدايت از ناحيه غير به او مى رسد كه بر حسب طبيعتش قابل هدايت باشد، و اما اگر قابل هدايت نباشد، صفت «لَا يَهِدّی»، همواره با او خواهد بود - دقت فرمایيد. | ||
