۱۹٬۲۳۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۱۸: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مراد از «بندگان مخلَصین»، كه از اغواى شيطان مصون هستند
| خط ۱۷۴: | خط ۱۷۴: | ||
از همين جا معلوم مى شود كه اگر مستثنا منه را إغواء بگيريم، بهتر است از اين كه هم اغواء و هم تزيين را مستثنا منه بگيريم. چون همان طور كه گفتيم، او - كه خدا لعنتش كند - تزيين خود را در باره همه بشر، حتى «مُخلَصِين» به كار مى برد، وليكن تنها غير مُخلَصين را اغواء مى كند. | از همين جا معلوم مى شود كه اگر مستثنا منه را إغواء بگيريم، بهتر است از اين كه هم اغواء و هم تزيين را مستثنا منه بگيريم. چون همان طور كه گفتيم، او - كه خدا لعنتش كند - تزيين خود را در باره همه بشر، حتى «مُخلَصِين» به كار مى برد، وليكن تنها غير مُخلَصين را اغواء مى كند. | ||
و از اين كه گفت: «مگر بندگان مُخلَصت» و اول | و از اين كه گفت: «مگر بندگان مُخلَصت» و اول «بندگان» را استثناء كرد، و سپس ايشان را به وصف «مُخلَص» توصيف نمود، اين معنا استفاده مى شود كه اصولا حق بندگى و عبوديت، همين است كه مولى، بنده خود را خالص براى خود كند، و غير او، كسى مالك آن بنده نباشد، و آن، به اين است كه آدمى براى خود مالك و مولايى به غير از خدا سراغ نداشته باشد، | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۲۴۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۲۴۴ </center> | ||
و حتى خود را مالك چيزى از نفس خود و از صفات نفسش و آثار و اعمالش نداند، و ملك - به كسر ميم و ضمّه آن - را تنها براى خدا بداند. | و حتى خود را مالك چيزى از نفس خود و از صفات نفسش و آثار و اعمالش نداند، و ملك - به كسر ميم و ضمّه آن - را تنها براى خدا بداند. | ||
