تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها

<span id='link304'><span>

و از اين آيات كه مشتمل بر دعاى ملائكه و درخواست ايشان براى مؤ منين است دو نكته استفاده مى شود:

اول ، رعايت ادبى است كه ملائكه در دعاى خود كرده اند و قبل از درخواست حاجت ، خداى عزيز را حمد و ثنا گفته اند و علاوه بر اين ، از اسماى حسناى او اسمايى را كه مناسب با درخواستشان بوده شفيع قرار داده اند.

دوم اينكه ، درخواست آمرزش را قبل از درخواست بهشت كرده اند و اين معنا يعنى ذكر آمرزش قبل از ذكر بهشت در كلام خداى تعالى هر جا كه با هم آمدهاند مكرر آمده . و همين هم با عقل موافق است ، براى اينكه به دست آمدن استعداد براى درك هر نعمتى ، با زوال موانع تاءمين مى شود، يعنى اول بايد موانع برطرف گردد، بعد نعمت به دست آيد.

<span id='link305'><span>

==توضيحى در مورد عدم منافات درخواست مغفرت و بهشت براى تائبين و مؤ منين ، با اينكهبر خدا واجبست تائبين و مؤ منين را ببخشد و مؤ منان راداخل بهشت كند ==

بعضى از مفسرين گفته اند: جمله ((فاغفر للذين تابوا...(( دلالت دارد بر اينكه برداشتن و اسقاط عقاب بعد از توبه ، تفضلى است از خداى تعالى ، چون اگر واجب بود ديگر احتياج نداشت ملائكه درخواست آن را بكنند، بلكه خود خداى تعالى عقاب تائبين را اسقاط مى كرد.