گمنام

تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
خط ۱۴۵: خط ۱۴۵:


==هدايت به معناى ايصال به مطلوب، شأن انبياء و ائمه «ع» است ==
==هدايت به معناى ايصال به مطلوب، شأن انبياء و ائمه «ع» است ==
مطلب سومى كه از بيان ما در معناى آيه شريفه روشن گرديد اين است كه هدايت به سوى حق اگر به معناى هدايت زبانى نباشد، و بلكه به معناى رساندن به مقصد باشد، كه همين طور هم هست چنين هدايتى كار كسانى است كه خود راه يافته باشند، و اهتدايشان به هدايت كسى ديگر نباشد، و در اهتداء و راه يافتن بين آنان و خداى عزوجل هيچ واسطه اى دخالت نداشته باشد، حال چون امامان يا از همان حين تولد چنين باشند، و يا چون انبياء بعد از گذشتن برهه اى از عمرشان به عنايت خاصى از خداى سبحان به چنين هدايت رسيده باشند.
مطلب سومى كه از بيان ما در معناى آيه شريفه روشن گرديد، اين است كه هدايت به سوى حق، اگر به معناى هدايت زبانى نباشد، و بلكه به معناى رساندن به مقصد باشد، كه همين طور هم هست، چنين هدايتى كار كسانى است كه خود راه يافته باشند، و اهتدايشان به هدايت كسى ديگر نباشد، و در اهتداء و راه يافتن بين آنان و خداى عزوجل، هيچ واسطه اى دخالت نداشته باشد. حال چون امامان يا از همان حين تولد چنين باشند، و يا چون انبياء بعد از گذشتن برهه اى از عمرشان به عنايت خاصى از خداى سبحان به چنين هدايت رسيده باشند.
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۶ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۶ </center>
و اما هدايت قسم اول كه گفتيم صرف راهنمائى زبانى است ، نه اختصاصى به خداى تعالى دارد، و نه به ائمه و نه به انبياء و اوصياى انبياء، بلكه افراد عادى نيز مى توانند خلق را به راه راست دعوت كنند، و خصوصيات و نشانيهاى راه راست را براى مردم بيان نمايند، همچنانكه قرآن كريم از مؤمن آل فرعون كه نه پيغمبر بوده و نه امام و نه وصى پيغمبر حكايت كرده كه گفت: «يا قوم اتبعون اهدكم سبيل الرشاد» و نيز يافتن چنين هدايتى اختصاص به طائفه خاصى ندارد، همه بشر به اين قسم از هدايت يعنى به ارائه طريق هدايت شده اند، و قرآن كريم درباره جنس بشر فرموده: «انا هديناه السبيل اما شاكرا و اما كفورا».
و اما هدايت قسم اول، كه گفتيم صرف راهنمایى زبانى است، نه اختصاصى به خداى تعالى دارد، و نه به ائمه و نه به انبياء و اوصياى انبياء، بلكه افراد عادى نيز مى توانند خلق را به راه راست دعوت كنند، و خصوصيات و نشانی هاى راه راست را براى مردم بيان نمايند. همچنان كه قرآن كريم، از مؤمن آل فرعون، كه نه پيغمبر بوده و نه امام و نه وصى پيغمبر، حكايت كرده كه گفت: «يَا قَومِ اتَّبِعُونِ أهدِكُم سَبِيلَ الرَّشَاد»، و نيز يافتن چنين هدايتى اختصاص به طایفه خاصى ندارد، همه بشر به اين قسم از هدايت، يعنى به ارائه طريق هدايت شده اند، و قرآن كريم، درباره جنس بشر فرموده: «إنّا هَدَينَاهُ السَّبِيلَ إمّا شَاكِراً وَ إمّا كَفُوراً».


و اما اينكه در خطاب به رسول گرامى خود با اينكه او نيز يك امام بوده و امام بايد هدايتش به نحو رساندن به هدف باشد فرمود: «انك لا تهدى من احببت و لكن اللّه يهدى من يشاء و هو اعلم بالمهتدين»، و يا در آياتى ديگر اين مضمون را به بيانى ديگر خاطرنشان كرده منافاتى با گفته ما ندارد، و نميخواهد بفرمايد:  
و اما اين كه در خطاب به رسول گرامى خود، با اين كه او نيز يك امام بوده و امام بايد هدايتش به نحو رساندن به هدف باشد، فرمود: «إنَّكَ لَا تَهدِى مَن أحبَبتَ وَلَكِنَّ اللّهَ يَهدِى مَن يَشَاءُ وَ هُوَ أعلَمُ بِالمُهتَدِينَ». و يا در آياتى ديگر، اين مضمون را به بيانى ديگر خاطرنشان كرده، منافاتى با گفته ما ندارد، و نمی خواهد بفرمايد:  


هدايت ائمه و انبياء هم به نحو راه نشان دادن است ، و اين حضرات هدايت به نحو ايصال و رساندن به مطلوب ندارند، بلكه ميخواهد به مساءله اصالت و تبعيت اشاره نموده بفرمايد: انبياء و ائمه هم هدايت به نحو ايصال به مطلوب را از پيش خود مالك نشده اند، بلكه خداى تعالى به آنان چنين مقامى عطا فرموده ، همچنانكه در مساءله ميراندن زندگان و مساءله علم به غيب و امثال آن به اين حقيقت اشاره نموده و خاطرنشان كرده كه مالك بالذات و به نحو حقيقى هر چيزى خداى سبحان است، و هر كس ديگر هر چه دارد خدا به او تمليك كرده، و مالكيتش حقيقى نيست، بلكه تبعى و يا عرضى است، و به اذن خداى تعالى سبب آن مالكيت شده است. همچنان كه درباره هدايت ائمه كه گفتيم به نحو ايصال به مطلوب است ، فرموده: «و جعلناهم ائمة يهدون بامرنا».  
هدايت ائمه و انبياء هم به نحو راه نشان دادن است، و اين حضرات هدايت به نحو ايصال و رساندن به مطلوب ندارند، بلكه می خواهد به مسأله اصالت و تبعيت اشاره نموده، بفرمايد: انبياء و ائمه هم هدايت به نحو ايصال به مطلوب را از پيش خود مالك نشده اند، بلكه خداى تعالى، به آنان چنين مقامى عطا فرموده، همچنان كه در مسأله ميراندن زندگان و مسأله علم به غيب و امثال آن به اين حقيقت اشاره نموده و خاطرنشان كرده كه مالك بالذات و به نحو حقيقى هر چيزى، خداى سبحان است، و هر كس ديگر، هر چه دارد، خدا به او تمليك كرده، و مالكيتش حقيقى نيست، بلكه تبعى و يا عرضى است، و به اذن خداى تعالى، سبب آن مالكيت شده است. همچنان كه درباره هدايت ائمه كه گفتيم به نحو ايصال به مطلوب است، فرموده: «وَ جَعَلنَاهُم أئِمَّةً يَهدُونَ بِأمرِنَا».  


در احاديث نيز اشاره به اين حقيقت شده و فرموده اند كه «هدايت به سوى حق شأن پيامبر عظيم الشأن اسلام
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۷ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۷ </center>
و عترت و اهل بيت او (عليهم صلوات اللّه) است و ما در سابق مطالبى ديگر درباره مساءله هدايت داشتيم.
در احاديث نيز، به اين حقيقت اشاره شده و فرموده اند كه: «هدايت به سوى حق، شأن پيامبر عظيم الشأن اسلام و عترت و اهل بيت او «عليهم صلوات اللّه» است و ما در سابق، مطالبى ديگر درباره مسأله هدايت داشتيم.


و اينكه در آخر فرمود: «فما لكم كيف تحكمون» به اصطلاح استفهام تعجبى است ، يعنى پرسشى كه غرض از آن برانگيختن تعجب شنونده است ، و مى خواهد به شنونده بفهماند اين حكمى كه مشركين مى كنند كه بين «من يهدى الى الحق» و بين «من لا يهدى الا ان يهدى» فرق نميگذارند حكمى غريب و شگفت آور است ، با اينكه عقل خود آنان حكم صريح و روشن دارد به اينكه نبايد كسى و چيزى را پيروى كرد كه خودش راه را نيافته ، و قهرا نمى تواند هادى به سوى حق باشد.
و اين كه در آخر فرمود: «فَمَا لَكُم كَيفَ تَحكُمُون»، به اصطلاح، استفهام تعجبى است. يعنى پرسشى كه غرض از آن برانگيختن تعجب شنونده است، و مى خواهد به شنونده بفهماند اين حكمى كه مشركان مى كنند كه بين «مَن يَهدِى إلَى الحَقّ» و بين «مَن لَا يَهِدِّى إلّا أن يُهدَى» فرق نمی گذارند، حكمى غريب و شگفت آور است. با اين كه عقل خود آنان، حكم صريح و روشن دارد به اين كه نبايد كسى و چيزى را پيروى كرد كه خودش راه را نيافته، و قهرا نمى تواند هادى به سوى حق باشد.


«'''وَ مَا يَتَّبِعُ أَكْثرُهُمْ إِلا ظناًّ إِنَّ الظنَّ لا يُغْنى مِنَ الحَْقِّ شيْئاً'''»:
«'''وَ مَا يَتَّبِعُ أَكْثرُهُمْ إِلّا ظناًّ إِنَّ الظنَّ لا يُغْنى مِنَ الحَْقِّ شيْئاً'''»:


ماده «غنى» وقتى به باب افعال مى رود و به صورت ماضى (اغنى) و مضارع (يغنى) در مى آيد هم با حرف «من» متعدى مى شود و هم با حرف «عن» و در كلام مجيد الهى به هر دو صورت آمده. در آيه مورد بحث با حرف «من» متعدى شده، و در آيه «ما اغنى عنى ماليه» با حرف «عن».
ماده «غنى»، وقتى به باب «إفعال» مى رود و به صورت ماضى (أغنى) و مضارع (يُغنِى) در مى آيد، هم با حرف «مِن» متعدى مى شود و هم با حرف «عَن»، و در كلام مجيد الهى به هر دو صورت آمده. در آيه مورد بحث، با حرف «مِن» متعدى شده، و در آيه «مَا أغنَى عَنِّى مَالِيَه»، با حرف «عَن».


در اين آيه شريفه پيروى از ظنّ را به اكثر كفار نسبت داده ، با اينكه همه آنان كافرند، و دليلى يقينى بر مرام خود ندارند. و اين بدان جهت است كه پيشوايان كفر نسبت به درستى مرام خود نه تنها ظنى ندارند، بلكه به نادرستى آن و به حقانيت دين حق يقين دارند، چيزى كه هست بغى و دشمنيهائى كه با هم دارند وادارشان كرد به اينكه به خاطر حق دست از باطل برنداشته همچنان مردم را به سوى باطل دعوت كنند، همچنانكه خداى عزوجل درباره وضع آنان فرموده: «و ما اختلف فيه الا الذين اوتوه من بعد ما جاءتهم البينات بغيا بينهم».
در اين آيه شريفه، پيروى از ظنّ را به اكثر كفار نسبت داده، با اين كه همه آنان كافرند، و دليلى يقينى بر مرام خود ندارند. و اين، بدان جهت است كه پيشوايان كفر، نسبت به درستى مرام خود، نه تنها ظنى ندارند، بلكه به نادرستى آن و به حقانيت دين حق يقين دارند.  


پس اقليتى كه همين پيشوايان ضلالت باشند پيرو ظن نيستند، و پيرو ظن همواره اكثريت مردمند، كه به تقليد كوركورانه از پدران راه باطل آنها را دنبال كرده و مى كنند.
چيزى كه هست، بغى و دشمنی هایى كه با هم دارند، وادارشان كرد به اين كه به خاطر حق دست از باطل برنداشته، همچنان مردم را به سوى باطل دعوت كنند. همچنان كه خداى عزوجل، درباره وضع آنان فرموده: «وَ مَا اختَلَفَ فِيهِ إلّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِن بَعدِ مَا جَاءَتهُمُ البَيِّنَاتُ بَغياً بَينَهُم».


«'''ان اللّه عليم بما يفعلون '''» - اين قسمت از آيه جمله «و ما يتبع اكثرهم الا ظنا» را تعليل مى كند، و معناى مجموع آيه چنين است : خداى تعالى عالم است به آنچه مردم مى كنند، و به همين علت است كه ميداند كفار به جز پيروى ظن دليلى ندارند.
پس اقليتى كه همين پيشوايان ضلالت باشند، پيرو ظن نيستند، و پيرو ظن، همواره اكثريت مردم اند، كه به تقليد كوركورانه از پدران، راه باطل آن ها را دنبال كرده و مى كنند.
 
«'''إنّ اللّهَ عَلِيمٌ بِمَا يَفعَلُونَ '''» - اين قسمت از آيه، جمله «وَ مَا يَتَّبِعُ أكثَرُهُم إلّا ظَنّاً» را تعليل مى كند، و معناى مجموع آيه چنين است: خداى تعالى، عالم است به آنچه مردم مى كنند، و به همين علت است كه می داند كفار، به جز پيروى ظن، دليلى ندارند.
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۸ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۸۸ </center>
==آيات ۳۷ - ۴۵  سوره يونس==
==آيات ۳۷ - ۴۵  سوره يونس==


۲۰٬۳۹۶

ویرایش