تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها

كلمه «تُلهِى» از مصدر «إلهاء» گرفته شده، و اين كلمه، به معناى مشغول و سرگرم شدن به كارى و غفلت از كارى ديگر است. و منظور از «إلهاء اموال و اولاد از ذكر خدا»، اين است كه اشتغال به مال و اولاد، انسان را از ياد خدا غافل كند. چون خاصيت زينت حيات دنيا، همين است كه آدمى را از توجه به خداى تعالى باز مى دارد. همچنان كه فرمود: «المَالُ وَ البَنُونُ زِينَةُ الحَيَوةِ الدُّنيَا»، و اشتغال به اين زينت، دل را پُر مى كند، و ديگر جايى براى ذكر خدا و ياد او باقى نمى ماند. و نيز، غير از گفتار بى كردار، و ادعاى بدون تصديق، قلبى برايش نمى مانَد و فراموشى پروردگار از ناحيه عبد، باعث آن مى شود كه پروردگارش هم او را از ياد ببرد. همچنان كه فرمود: «نَسُوا اللّه فَنَسِيَهُم»، و اين خود، خسرانى است آشكار، همچنان كه باز در صفت منافقان فرمود: «أُولئِكَ الّذِينَ اشتَرَوُا الضّلَالَةَ بِالهُدَى فَمَا رَبِحَت تِجَارَتُهُم».

در اين جمله، مؤمنان را امر مى كند به انفاق در راه خير. اعمّ از انفاق واجب، مانند: زكات و كفارات، و مستحب، مانند: صدقات مستحبى. و اگر قيد «مِمَّا رَزَقنَاكُم» را آورد، براى اعلام اين حقيقت بود كه دستور فوق، درخواست انفاق از چيزى كه مؤمنان مالك اند و خدا مالك آن نيست، نمى باشد. چون آنچه را كه مؤمنان انفاق مى كنند، عطيه اى است كه خداى تعالى به آنان داده،