۲۰٬۸۸۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۴: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى
| خط ۲۱۶: | خط ۲۱۶: | ||
<span id='link640'><span> | <span id='link640'><span> | ||
==بحث روايتى == | == <center> بحث روايتى </center>== | ||
از | از رسول خدا «ص» روايت شده كه: هر كس به اين آيه عمل كند، ايمان خود را به كمال رسانده باشد. | ||
مؤلف: وجه آن با در نظر داشتن بيان ما روشن است. | |||
و از زجاج و فراء هم نقل شده كه آن دو گفته اند: «اين آيه، مخصوص انبياء معصومين «عليهم السلام» است. براى اين كه هيچ كس به جز انبياء نمى تواند همه دستوراتى كه در اين آيه آمده، آن طور كه حق آن است، عمل كند». | |||
اين بود گفتار آن دو، ولى سخنان آن دو، ناشى از اين است كه در مفاد آيات تدبّر نكرده اند و ميان مقامات معنوى خلط كرده اند. چون آيات سوره «دهر» كه درباره اهل بيت رسول خدا «ص» نازل شده، به عنوان «ابرار» از ايشان ياد فرموده، نه به عنوان انبياء. چون اهل بيت «عليهم السلام»، انبياء نبودند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۶۵۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۶۵۴ </center> | ||
بله، اين قدر هست كه مقامى بس عظيم دارند، به طورى كه وقتى حال «اولوا الالباب» را ذكر می كند، كه كسانى هستند كه خدا را در قيام و قعود و بر پهلويشان ذكر می كنند و در خلقت آسمان ها و زمين تفكر می نمايند. در آخر از ايشان نقل می فرمايد كه: از خدا درخواست می كنند ما را به ابرار ملحق ساز: «وَ تَوَفَّنَا مَعَ الأبرَار: با ابرار ما را بميران». | |||
و در تفسير الدُرُّ المنثور است كه حكيم ترمذى، از ابوعامر اشعرى روايت كرده كه گفت: به رسول خدا «ص» عرضه داشتم: تماميت برّ و نيكى به چيست؟ | |||
فرمود: اين كه در خلوتت همان كنى كه در انظار می كنى. | |||
و در تفسير مجمع البيان، از ابى جعفر و امام صادق «عليهما السلام» روايت كرده كه فرمودند: منظور از ذوى القربى، اقرباى رسول هستند. | |||
مؤلف: گويا اين تفسير از باب شمردن يكى از مصاديق «قُربَی» باشد. چون در قرآن كريم، آيه اى مخصوص قرباى رسول خدا «ص» هست. | |||
و در | و در كافى، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: | ||
«فقير»، آن كسى است كه كاردش آن چنان به استخوان نرسيده كه دست به سوى مردم دراز كند، ولى «مسكين»، بدحال تر از اوست و «بائس»، از هر دو بدحال تر است. | |||
و در تفسير مجمع البيان، از امام باقر «عليه السلام» روايت آورده كه فرمود: «ابن السبيل»، كسى است كه دستش از اهلش بريده باشد. | |||
و در | و در تهذيب، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه شخصى از آن جناب، از برده اى سؤال كرد كه با مولايش قرار گذاشته اگر فلان مبلغ بپردازد، آزاد باشد، و مقدارى از آن مبلغ را پرداخته، چه كند؟ | ||
فرمود: به حكم آيه «وَ فِى الرِّقَاب»، بقيه مبلغ را بايد از مال صدقه بپردازند تا آزاد شود. | |||
و در | و در تفسير قمى، در ذيل جملۀ «وَ الصَّابِرِينَ فِى البَأسَاءِ وَ الضَّرَّاء» گفته: | ||
امام «عليه السلام» فرمود: يعنى در گرسنگى و عطش و ترس، و در معناى جملۀ «وَ حِيَن البَأس» گفته امام فرمود: يعنى در هنگام جنگ. | |||
{{تغییر صفحه | قبلی=تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۳ | بعدی = تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۵}} | {{تغییر صفحه | قبلی=تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۳ | بعدی = تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۵۵}} | ||
[[رده:تفسیر المیزان]] | [[رده:تفسیر المیزان]] | ||
