تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۳۹: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از آنچه گذشت، روشن شد كه: از ظاهر سياق بر مى آيد كه براى مرغان، منطقى است كه خداى سبحان، علم آن را تنها به سليمان «عليه السّلام» داده بود. و اين كه بعضى از

مفسران گفته اند كه: «نطق مرغان»، معجزه اى براى آن جناب بوده و گرنه خود مرغان، هيچ يك زبان و نطق ندارند، حرف صحيحى نيست.

«'''وَ أُوتِينَا مِن كُلّ شَئٍ'''» - يعنى: خداى تعالى، از هر چيزى به ما عطايى داده. و جملۀ «از هر چيزى»، هرچند شامل تمامى موجوداتى مى شود كه ممكن است وجودش فرض شود، چون مفهوم «شئ: چيز»، از عمومی ترين مفاهيم است. مخصوصا وقتى كلمۀ «كُل: هر» نيز بر سرش در آيد - وليكن از آن جايى كه مقام آن جناب، مقام حديث به نعمت بوده، ناچار مقصود از كلمۀ «هر چيز»، تنها هر چيزى است كه اگر به آدمى داده شود، مى تواند از آن متنعم شود، نه هر چيز.  

«'''إنَّ هَذَا لَهُوَ الفَضلُ المُبِين '''»- اين شكرى است از سليمان «عليه السّلام» كه بدون عجب و كبر و غرور، همان حديث به نعمت قبل را تأكيد مى كند. زيرا همه نعمت ها را به خدا نسبت داد. در يك جا گفت: «عُلِّمنَا» (علم منطق طير را به ما داده اند). يك جا گفت: «أُوتِينَا» (و از هر چيز به ما داده اند)، اين جا هم ،آن دو جمله را تأكيد نموده، مى گويد: «همه اين ها، فضلى است آشكارا از خدا»، هر چند كه بعضى از مفسران احتمال داده اند كه: جملۀ اخير، كلام خدا باشد، نه سخن سليمان، ولى سياق اين احتمال را نمى پذيرد.