۲۰٬۶۰۴
ویرایش
خط ۱۳۷: | خط ۱۳۷: | ||
<center>«'''بيان آيات '''»</center> | <center>«'''بيان آيات '''»</center> | ||
سياق اين | سياق اين آيات، مخصوصا ذيل آن ها، اين معنا را دست می دهد كه: | ||
يهوديان عصر بعثت در نظر كفار، و مخصوصا كفار مدينه كه همسايگان يهود بودند، از پشتيبانان پيامبر اسلام شمرده می شدند. چون يهوديان، علم دين و كتاب داشتند، و لذا اميد به ايمان آوردن آنان، بيشتر از اقوام ديگر بود، و همه توقع اين را داشتند كه فوج فوج به دين اسلام در آيند، و دين اسلام را تأييد و تقويت نموده، نور آن را منتشر، و دعوتش را گسترده سازند. | |||
ولیكن بعد از آن كه رسول خدا «ص» به مدينه مهاجرت كرد، يهود از خود رفتارى را نشان داد، كه آن اميد را به يأس مبدّل كرد، و به همين جهت، خداى سبحان در اين آيات مى فرمايد: «أفَتَطمَعُونَ أن يُؤمِنُوا لَكُم وَ قَد كَانَ فَرِيقٌ مِنهُم يَسمَعُونَ كَلَامَ اللّه: يعنى آيا انتظار داريد كه يهود به دين شما ايمان بياورد، در حالی كه يك عده از آنان، بعد از شنيدن آيات خدا و فهميدنش، آن را تحريف كردند». | |||
و خلاصه كتمان حقايق و تحريف كلام خدا، رسم ديرينه اين طایفه است. پس اگر نكول آنان را از گفته هاى خودشان مى بينند، و مى بينيد كه امروز سخنان ديروز خود را حاشا مى كنند، خيلى تعجب نكنيد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۳۲۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۳۲۲ </center> | ||
«'''أفَتَطمَعُونَ أن يُؤمِنُوا لَكُم'''»: در اين آيه، التفاتى از خطاب به بنى اسرائيل، خطاب به رسول خدا «ص» و مسلمانان به كار رفته، و با اين كه قبلا همه جا خطاب به يهود بود، در اين آيه، يهود غايب فرض شده. | |||
و گويا وجهش اين باشد كه: بعد از آن كه داستان «بقره» را ذكر كرد، و در خود آن داستان، ناگهان روى سخن از يهود برگردانيد و يهود را غايب فرض كرد، براى اين كه داستان را از تورات خود دزديده بودند، لذا در اين آيه، خواست تا همان سياق غيبت را ادامه داده، بيان را با سياق غيبت تمام كند، و در سياق غيبت، به تحريف توراتشان اشاره نمايد. لذا ديگر روى سخن به ايشان نكرد، و بلكه ايشان را غايب گرفت. | |||
«'''وَ إذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَ إذَا خَلَا...'''»: در اين آيه شريفه، دو جمله شرطيه مدخول «إذَا» واقع شده، ولى تقابلى ميان آن دو نشده. يعنى نفرموده: «چون مؤمنان را مى بينند، می گويند: ايمان آورديم، و چون با يكدگر خلوت مى كنند، می گويند: ايمان نياورديم»، بلكه فرموده: «چون مؤمنان را مى بينند، می گويند: ايمان آورديم و چون با يكدگر خلوت مى كنند، مى گويند چرا از بشارت هاى تورات براى مسلمانان نقل مى كنيد و به اصطلاح، سوژه به دست مسلمانان می دهيد»؟ و بدين جهت اين طور فرمود، تا دو مورد از جرائم و جهالت آنان را بيان كرده باشد. | |||
به خلاف آيه: «وَ إذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَ إذَا خَلَوا إلَى شَيَاطِينِهِم قَالُوا إنَّا مَعَكُم إنَّمَا نَحنُ مُستَهزِؤُن»، كه ميان دو جمله شرطيه، مقابله شده است. | |||
<span id='link335'><span> | <span id='link335'><span> | ||
ویرایش