۲۰٬۱۷۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۶ بخش۳۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←گفتارى پيرامون بندگى و بنده دارى
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
و جهت اين كه بندگى، تنها بايد براى خداوند اعتبار شود، از تجزيه و تحليل خود معناى عبوديت به دست مى آيد. چه اگر ما معناى عبوديت را به اجزاى اصلى اش تجزيه كنيم و خصوصيات زائدى را كه در خصوص مخلوقات صاحب عقل بر معناى اصلى آن عارض مى شود، طرح كنيم، بی ترديد، به اعتبار عبوديت و وجوب بندگى براى خدا حکم خواهيم نمود. | و جهت اين كه بندگى، تنها بايد براى خداوند اعتبار شود، از تجزيه و تحليل خود معناى عبوديت به دست مى آيد. چه اگر ما معناى عبوديت را به اجزاى اصلى اش تجزيه كنيم و خصوصيات زائدى را كه در خصوص مخلوقات صاحب عقل بر معناى اصلى آن عارض مى شود، طرح كنيم، بی ترديد، به اعتبار عبوديت و وجوب بندگى براى خدا حکم خواهيم نمود. | ||
براى اين كه ما اگر به بعضى از بنى | براى اين كه ما اگر به بعضى از بنى نوع خود، بنده و عبد اطلاق مى كنيم يا مى كرديم، براى اين بود كه مى ديديم نامبردگان، نه تنها مالك چيزى نيستند، بلكه خودشان هم ملك غيرند. مِلكى كه تجويز می كند كه آن غير، يعنى همان كسى كه مالك و مولاى عبد است، در عبد خود، به هر طورى كه بخواهد، تصرف كند. مِلكى كه هر گونه استقلالى را از عبد و از اراده و عملش سلب مى كند. وقتى معناى «عبوديت» در بين خود ما افراد بشر اين باشد، معلوم است كه معناى تامّ و تمامش بر ما، نسبت به خدا صادق خواهد بود. | ||
بلكه اگر دقت بيشترى در معناى عبوديت شود، يقينا حكم خواهيم كرد به اين كه: علاوه بر افراد بشر، تمامى موجودات صاحب شعور و اراده، بندۀ خداى سبحان اند. زيرا خداى سبحان، به تمام معناى كلمه و حقيقتا، مالك هر چيزى است كه كلمۀ «شَئ: چيز» بر آن اطلاق مى شود. چه هيچ موجودى جز خداى سبحان، خود و غير خود را، و همچنين نفع و ضررى را و مرگ و حيات و نشورى را مالك نيست. | بلكه اگر دقت بيشترى در معناى عبوديت شود، يقينا حكم خواهيم كرد به اين كه: علاوه بر افراد بشر، تمامى موجودات صاحب شعور و اراده، بندۀ خداى سبحان اند. زيرا خداى سبحان، به تمام معناى كلمه و حقيقتا، مالك هر چيزى است كه كلمۀ «شَئ: چيز» بر آن اطلاق مى شود. چه هيچ موجودى جز خداى سبحان، خود و غير خود را، و همچنين نفع و ضررى را و مرگ و حيات و نشورى را مالك نيست. | ||
