۲۰٬۵۸۶
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۳۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←توضيحى درباره استکبار در مقابل مخلوق و در مقابل خالق
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
و وقتى كبرياء و علوّ، مخصوص خداى تعالى شد، ادعاى آن براى خود نوعى ياغيگرى در برابر پروردگار و غصب مقام او و استكبار بر اوست و اين، همان استكبار به «حسب ذات» است، و دنبال آن، استكبار به «حسب عمل» است، به اين كه امر او را اطاعت نكند و از نهى او منهى نشود. چنين كسى مادامى كه براى خود در قبال اراده الهى، اراده اى مستقل و مغاير اراده خدا قائل نباشد، هرگز به خود اجازه مخالفت امر و نهى او را نمى دهد. | و وقتى كبرياء و علوّ، مخصوص خداى تعالى شد، ادعاى آن براى خود نوعى ياغيگرى در برابر پروردگار و غصب مقام او و استكبار بر اوست و اين، همان استكبار به «حسب ذات» است، و دنبال آن، استكبار به «حسب عمل» است، به اين كه امر او را اطاعت نكند و از نهى او منهى نشود. چنين كسى مادامى كه براى خود در قبال اراده الهى، اراده اى مستقل و مغاير اراده خدا قائل نباشد، هرگز به خود اجازه مخالفت امر و نهى او را نمى دهد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۸۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۸۷ </center> | ||
بنابراين، اين كه در تعريف ملائكه فرمود: «وُ هِم لَا يَستَكبِرُون»، با در نظر داشتن اين كه زمينه و سياق در عبوديت است، خود دليل بر اين است كه ملائكه هرگز به پروردگار خود استكبار ننموده، و از او غافل نمى شوند و ياد | بنابراين، اين كه در تعريف ملائكه فرمود: «وُ هِم لَا يَستَكبِرُون»، با در نظر داشتن اين كه زمينه و سياق در عبوديت است، خود دليل بر اين است كه ملائكه هرگز به پروردگار خود استكبار ننموده، و از او غافل نمى شوند و ياد و مقام او را فراموش نمى كنند. | ||
<span id='link263'><span> | <span id='link263'><span> | ||
