رَحْلِه: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
*[[ریشه رحل | رحل]] (۴ بار) [[کلمه با ریشه:: رحل| ]] | *[[ریشه رحل | رحل]] (۴ بار) [[کلمه با ریشه:: رحل| ]] | ||
*[[ریشه ه | ه]] (۳۵۷۶ بار) [[کلمه با ریشه:: ه| ]] | *[[ریشه ه | ه]] (۳۵۷۶ بار) [[کلمه با ریشه:: ه| ]] | ||
=== قاموس قرآن === | |||
ظرف (مثل خورجين و انبان) و بار سفر و كوچ. معانى ديگر هم دارد كه در قرآن مجيد يافته نيست [يوسف:62]. طبرسى در ذيل آيه گويد از رحال ظرفها قصد شده و مفرد آن رحل گويند و اصل آن چيزى است كه براى كوچ آماده شود از ظرف متاع و پالان شتر و... كلمه رحل و رحال در آيات 62،70،75 سوره يوسف آمده و مراد از آنها ظرفهائى است مثل خورجين و انبان كه بر شتران بسته بودند و در آيه [يوسف:76]. به جاى رحال اوعيه آمده كه همان ظرفها است معنى آيه اوّل اين است: يوسف به غلامان خود گفت سرمايه اينها را در خورجين هايشان بگذاريد. * [قريش:2]. رحاة به معنى كوچ و مسافرت است. بايد دانست يمن در جنوب مكّه و شام در شمال آن واقع است (به طور تقريب). اهل مكّه سالى دو مسافرت داشتند وقت زمستان به يمن و وقت تابستان به شام و اين دو مسافرت نوعاً براى خريد و فروش و نقل و انتقال مال التجاره بود. در آيه گذشته مراد از رحلة الشتاء و الصيف همان دو مسافرت به عنوان اين كه اهل مكّه ساكنان حرام اند از شرّ راهزنان و دزدان در امان بودند و كسى به آنها آزار نمىرساند و با ايمنى تمام رفت و آمد مىكردند لذا خدا در مقام امتنان به آنها فرمود [قريش:2-4]. | |||
[[رده:كلمات قرآن]] | [[رده:كلمات قرآن]] | ||
نسخهٔ ۴ مرداد ۱۳۹۳، ساعت ۲۳:۱۲
ریشه کلمه
قاموس قرآن
ظرف (مثل خورجين و انبان) و بار سفر و كوچ. معانى ديگر هم دارد كه در قرآن مجيد يافته نيست [يوسف:62]. طبرسى در ذيل آيه گويد از رحال ظرفها قصد شده و مفرد آن رحل گويند و اصل آن چيزى است كه براى كوچ آماده شود از ظرف متاع و پالان شتر و... كلمه رحل و رحال در آيات 62،70،75 سوره يوسف آمده و مراد از آنها ظرفهائى است مثل خورجين و انبان كه بر شتران بسته بودند و در آيه [يوسف:76]. به جاى رحال اوعيه آمده كه همان ظرفها است معنى آيه اوّل اين است: يوسف به غلامان خود گفت سرمايه اينها را در خورجين هايشان بگذاريد. * [قريش:2]. رحاة به معنى كوچ و مسافرت است. بايد دانست يمن در جنوب مكّه و شام در شمال آن واقع است (به طور تقريب). اهل مكّه سالى دو مسافرت داشتند وقت زمستان به يمن و وقت تابستان به شام و اين دو مسافرت نوعاً براى خريد و فروش و نقل و انتقال مال التجاره بود. در آيه گذشته مراد از رحلة الشتاء و الصيف همان دو مسافرت به عنوان اين كه اهل مكّه ساكنان حرام اند از شرّ راهزنان و دزدان در امان بودند و كسى به آنها آزار نمىرساند و با ايمنى تمام رفت و آمد مىكردند لذا خدا در مقام امتنان به آنها فرمود [قريش:2-4].
