هود ٦٢: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
(Edited by QRobot)
 
(افزودن سال نزول)
خط ۱۶: خط ۱۶:
|-|معزی=گفتند ای صالح همانا امیدواری ما بودی پیش از این آیا نهی کنی ما را از آنکه پرستیم آنچه را می‌پرستند پدران ما و مائیم در شکی از آنچه خوانیمان بدان به ریب‌افکننده‌
|-|معزی=گفتند ای صالح همانا امیدواری ما بودی پیش از این آیا نهی کنی ما را از آنکه پرستیم آنچه را می‌پرستند پدران ما و مائیم در شکی از آنچه خوانیمان بدان به ریب‌افکننده‌
|-|</tabber><br />
|-|</tabber><br />
{{آيه | سوره = سوره هود | نزول = | نام = [[شماره آیه در سوره::62|٦٢]] | قبلی = هود ٦١ | بعدی = هود ٦٣  | کلمه = [[تعداد کلمات::24|٢٤]] | حرف =  }}
{{آيه | سوره = سوره هود | نزول = [[نازل شده در سال::9|٩ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::62|٦٢]] | قبلی = هود ٦١ | بعدی = هود ٦٣  | کلمه = [[تعداد کلمات::24|٢٤]] | حرف =  }}
===معنی کلمات و عبارات===
===معنی کلمات و عبارات===
«مَرْجُوّاً»: محلّ امید. مایه امیدواری. «مُرِیبٍ»: به شکّ اندازنده. دلهره‌انگیز.
«مَرْجُوّاً»: محلّ امید. مایه امیدواری. «مُرِیبٍ»: به شکّ اندازنده. دلهره‌انگیز.

نسخهٔ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۵۲


ترجمه

گفتند: «ای صالح! تو پیش از این، مایه امید ما بودی! آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‌پرستیدند، نهی می‌کنی؟! در حالی که ما، در مورد آنچه به سوی آن دعوتمان می‌کنی، در شک و تردید هستیم!»

|گفتند: اى صالح! به راستى تو پيش از اين ميان ما مايه اميد بودى، آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌پرستيدند باز مى‌دارى؟ و بى‌گمان ما از آنچه تو ما را بدان مى‌خوانى سخت دچار شكّيم و [نسبت به آن‌] مردّديم
گفتند: «اى صالح، به راستى تو پيش از اين، ميان ما مايه اميد بودى. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌پرستيدند باز مى‌دارى؟ و بى‌گمان، ما از آنچه تو ما را بدان مى‌خوانى سخت دچار شكّيم.»
قوم گفتند: ای صالح، تو پیش از آنکه دعوی نبوت کنی در میان ما مورد امیدواری بودی، آیا می‌خواهی ما را از پرستش خدایانی که پدران ما می‌پرستیدند منع کنی؟ ما به دعوی نبوتت سخت بدگمان و بی‌عقیده هستیم.
گفتند: ای صالح! پیش از این در میان ما [به عنوان انسانی عاقل و خردمند] مورد امید بودی، آیا ما را از پرستیدن آنچه پدرانمان می پرستیدند، باز می داری؟ و ما بی تردید در [درستی و صحّت] تعالیمی که به آن دعوتمان می کنی در شکی شدید و سخت هستیم [چنان شکی که در خردمندی تو نیز دچار تردیدیم.]
گفتند: اى صالح، پيش از اين به تو اميد مى‌داشتيم. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌پرستيدند بازمى‌دارى؟ ما از آنچه ما را بدان مى‌خوانى در شكّيم.
گفتند ای صالح پیش از این در میان ما مایه امیدواری بودی، آیا ما را باز می‌داری که چیزی را که پدرانمان پرستیده‌اند بپرستیم؟ ما به چیزی که دعوتمان می‌کنی سخت شک داریم‌
گفتند: اى صالح، پيش از اين تو در ميان ما مايه اميدوارى بودى آيا ما را از اينكه آنچه را پدرانمان مى‌پرستيدند بپرستيم باز مى‌دارى؟! همانا از آنچه ما را بدان مى‌خوانى سخت به شك اندريم.
گفتند: ای صالح! پیش از این مایه‌ی امید ما بودی. آیا ما را از پرستش چیزهائی که پدرانمان می‌پرستیدند نهی می‌کنی؟ (و از عبادت بتانی باز می‌داری که نیاکان و همچنین خودمان به عبادت آنها عادت کرده و الفت گرفته‌ایم؟!) ما راجع بدانچه ما را بدان دعوت می‌کنی به شکّ و تردید عجیبی گرفتار آمده‌ایم! (مگر می‌شود که خدا را به یگانگی پرستید و بدون میانجیگری بتان و شفیعان به خدا تقرّب جست؟! این غیرممکن است).
گفتند: «ای صالح! به‌راستی تو پیش از این، میان ما مورد امیدی بودی. آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‌پرستیدند باز می‌داری‌؟ و بی‌چون، ما از آنچه تو ما را بدان می‌خوانی سخت در (ژرفای) شکی مستندیم!»
گفتند ای صالح همانا امیدواری ما بودی پیش از این آیا نهی کنی ما را از آنکه پرستیم آنچه را می‌پرستند پدران ما و مائیم در شکی از آنچه خوانیمان بدان به ریب‌افکننده‌


هود ٦١ آیه ٦٢ هود ٦٣
سوره : سوره هود
نزول : ٩ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٢٤
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«مَرْجُوّاً»: محلّ امید. مایه امیدواری. «مُرِیبٍ»: به شکّ اندازنده. دلهره‌انگیز.


تفسیر

نکات آیه

۱- صالح(ع) ، حتى پیش از نبوتش ، انسانى فرزانه و داراى استعدادى ویژه در میان قوم ثمود (قالوا یصلح قد کنت فینا مرجوًّا قبل هذا) برداشت فوق مبتنى بر دو نکته است: الف) جمله «قوم ثمود به تو امیدها داشتند» - که مضمون جمله «قدکنت ...» است - حکایت از نبوغ صالح(ع) و استعدادهاى خاص و سابقه نیک او دارد. ب) مشارالیه «هذا» ادعاى نبوت صالح(ع)و اعلام توحید ولزوم یکتاپرستى از سوى اوست.

۲- قوم ثمود ، معترف به ویژگیهاى مثبت و استعدادى خاص در صالح(ع) (قالوا یصلح قد کنت فینا مرجوًّا قبل هذا)

۳- قوم ثمود ، صالح(ع) را به خاطر ویژگیها و استعدادهایش ، مایه ترقى و تعالى آن قوم مى دانستند. (قد کنت فینا مرجوًّا)

۴- خداوند ، پیامبران را از میان انسانهایى که خوش نام و به نیکى معروفند، انتخاب مى کند. (قد کنت فینا مرجوًّا قبل هذا)

۵- قوم صالح و پدرانشان ، مردمانى مشرک و پرستشگر غیر خدا بودند. (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا)

۶- صالح(ع) ، مردمان را از پرستش غیر خدا برحذر مى داشت و علیه شرک ورزى قوم ثمود مبارزه مى کرد. (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا)

۷- حضرت صالح(ع) ، مورد اعتراض و سرزنش قوم ثمود به خاطر فراخوانى آنان به یکتاپرستى و نفى خدایان دروغین (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا) استفهام در «أتنهنا أن نعبد ...» استفهام توبیخى است.

۸- قوم ثمود ، امیدهاى خویش درباره صالح(ع) را به خاطر مبارزه او علیه شرک ، بر باد رفته مى دیدند. (قد کنت فینا مرجوًّا قبل هذا أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا) قید «قبل هذا» دلالت بر قطع امید قوم ثمود از صالح(ع) دارد و جمله «أتنهنا» بیانگر دلیل و علت آن است.

۹- پایبندى به آداب و رسوم پدران و نیاکان ، از انگیزه هاى مخالفت قوم ثمود با صالح(ع) و تعالیم او (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا) مراد از «ما» بتها و معبودهاى پندارى مشرکان است. توصیف آنها با جمله «یعبد ءاباؤُنا» اشاره به علت حکم قبل (نعبد) دارد; یعنى ، ما بتها را مى پرستیم ، چون پدرانمان آنها را مى پرستند.

۱۰- جوانان و میانسالان قوم ثمود ، مخاطبان اصلى حضرت صالح(ع) در دعوت به توحید ویکتاپرستى (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا) فعل مضارع «یعبد» گویاى این است که مخاطبان صالح ، کسانى اند که پدرانشان زنده بودند و به پرستش خدایان مشغول بودند.

۱۱- وفادارى جوامع به آرا و اندیشه هاى باطل قومى و قبیله اى ، بازدارنده بروز اندیشه هاى نو و برحق در میان آنان (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا)

۱۲- تعصبهاى نژادى ، زمینه ساز تقلیدها و پیرویهاى کورکورانه است. (أتنهنا أن نعبد ما یعبد ءاباؤُنا)

۱۳- تلاش مستمر و بىوقفه صالح(ع) در انجام رسالت خویش (مما تدعونا إلیه) فعل مضارع «تدعو» دلالت بر استمرار دعوت دارد که از آن به تلاش مستمر تعبیر شد.

۱۴- قوم ثمود ، در یکتایى خدا و ضرورت یگانه پرستى ، در شک و تردید بودند. (و إنّنا لفى شک مما تدعونا إلیه مریب)

۱۵- دعوت به توحید و بیان ضرورت یکتاپرستى از سوى حضرت صالح(ع) ، مایه تردید قوم ثمود در خردمندى و هوشیارى او (و إنّنا لفى شک مما تدعونا إلیه مریب) «مریب» (تردیدافکن) صفت براى «شک» است و متعلق آن - به قرینه جمله «قد کنت فینا مرجوّاً» - خردمندى و هوشیارى صالح(ع) مى باشد. بنابراین جمله «إنّنا لفى ...»; یعنى، ما در درستى تعالیم تو شک داریم، آن چنان شکى که باعث شده درباره خردمندى و هوشیارى ات نیز تردیدکنیم.

روایات و احادیث

۱۶- «عن أبى جعفر(ع) قال: إن رسول الله(ص) سأل جبرئیل: کیف کان مهلک قوم صالح(ع)؟ فقال: یا محمد(ص) ان صالحاً بعث إلى قومه و هو إبن ستة عشرة سنة ... و کان لهم سبعون صنماً یعبدونها من دون الله...;[۱] از امام باقر(ع) روایت شده است که فرمود: رسول خدا(ص) از جبرئیل پرسید: هلاکت قوم صالح چگونه بود؟ گفت: اى محمد! همانا صالح به سوى قوم خود مبعوث شد در حالى که شانزده سال داشت ... و براى آن قوم هفتاد بت بود که آنها را به غیر از خدا مى پرستیدند ...».

موضوعات مرتبط

  • انبیا: برگزیدگى انبیا ۴; پیشینه انبیا ۴; خوشنامى انبیا ۴; ویژگیهاى انبیا ۴
  • انگیزش: عوامل انگیزش ۹
  • تعصب قومى: آثار تعصب قومى ۱۱، ۱۲
  • تقلید: تقلید از نیاکان ۹; زمینه تقلید کورکورانه ۱۲
  • توحید: دعوت به توحید عبادى ۷، ۱۰، ۱۵
  • جامعه: آسیب شناسى جامعه ۱۱
  • حق: موانع حق پذیرى ۱۱
  • رشد: موانع رشد فکرى ۱۱
  • صالح(ع): آثار نبوغ صالح(ع) ۳; استعدادهاى صالح(ع) ۲; انذارهاى صالح(ع) ۶; تبلیغ صالح(ع) ۶; تلاش صالح(ع) ۱۳; دعوتهاى صالح(ع) ۷، ۱۰، ۱۳، ۱۵; رسالت صالح(ع) ۱۳; سرزنش صالح(ع) ۷; شرک ستیزى صالح(ع) ۶، ۷، ۸; صالح(ع) قبل از نبوت ۱; عمل به تکلیف صالح(ع) ۱۳; فضایل صالح(ع) ۱، ۲; قصه صالح(ع) ۶، ۱۳; مخاطبان صالح(ع) ۱۰; نبوغ صالح(ع) ۱; هوشیارى صالح(ع) ۱۵
  • قوم ثمود: آرزوهاى قوم ثمود ۸; اقرار قوم ثمود ۲; انگیزه مخالفت قوم ثمود ۹; بت پرستى قوم ثمود ۱۶; بینش قوم ثمود ۳; تاریخ قوم ثمود ۳، ۵، ۷، ۹، ۱۴، ۱۵; جوانان قوم ثمود ۱۰; دعوت از قوم ثمود ۷; سرزنشهاى قوم ثمود ۷; شرک قوم ثمود ۵، ۶; شک قوم ثمود ۱۴، ۱۵; عقیده قوم ثمود ۱۴; عوامل تکامل قوم ثمود ۳; قوم ثمود و توحید عبادى ۱۴; قوم ثمود و صالح(ع) ۱، ۲، ۳، ۷، ۸، ۹، ۱۵; میانسالان قوم ثمود ۱۰; نیاکان قوم ثمود ۵; هلاکت قوم ثمود ۱۶; یأس قوم ثمود ۸
  • مشرکان: ۵

منابع

  1. کافى، ج ۸، ص ۱۸۵، ح ۲۱۳; بحارالأنوار، ج ۱۱- ، ص ۳۷۷، ح ۳.